Krótki opis:
Numer CAS: 70288-86-7
Wzór cząsteczkowy: C48H74O14
masa cząsteczkowa: 875,09
Struktura chemiczna:
| Podstawowe informacje | |
| Nazwa produktu | Iwermektyna |
| Stopień | Stopień farmaceutyczny |
| Wygląd | Biały proszek |
| Analiza | 99% |
| Okres przydatności do spożycia | 2 lata |
| Uszczelka | 25kg/karton |
| Stan | Chłodne, suche miejsce |
Opis iwermektyny
Iwermektyna jest środkiem przeciwpasożytniczym skutecznym w leczeniu onchocerkozy, czyli „ślepoty rzecznej”. Ponieważ iwermektyna zapobiega wytwarzaniu mikrofilarii przez dorosłego robaka, należy ją podawać tylko raz lub dwa razy w roku. Iwermektyna, zwana także Ivomec, jest rodzajem leku, który ma dobry wpływ na leczenie chorób roztoczy.
Skutki iwermektyny
Iwermektyna jest białym lub jasnożółtym krystalicznym proszkiem, rozpuszczalnym w alkoholu metylowym, estrach i węglowodorach aromatycznych, ale także w wodzie. Iwermektyna jest rodzajem antybiotyku, który ma działanie napędowe i zabijające nicienie, owady i roztocza. Zastrzyki i kołaczyki wykonane z iwermektyny są stosowane głównie w leczeniu nicieni żołądkowo-jelitowych zwierząt gospodarskich, hipodermozy bydła, larw much cielęcych, larw much nosowych owiec oraz świerzbu owiec i świń. Poza tym iwermektyna może być również dostępna do leczenia nicieni pasożytujących na roślinach (ascarid, robak płucny) u drobiu. Ponadto można go również przekształcić w insektycyd rolniczy do zabijania roztoczy, plutelli xylostella, gąsienicy kapusty, minarki liściastej, filoksery i nicieni, które są szeroko pasożytniczymi roślinami. Najbardziej wyróżniającą cechą tego środka owadobójczego jest to, że ma on niewiele skutków ubocznych i może napędzać i zabijać jednocześnie wiele rodzajów pasożytów, zarówno wewnętrznych, jak i zewnętrznych.
Farmakologia iwermektyny
Iwermektyna należy do klasy substancji zwanych awermektynami. Są to laktony makrocykliczne wytwarzane w wyniku fermentacji promieniowców, Streptomyces avermitilis. Iwermektyna jest środkiem o szerokim spektrum działania przeciwko nicieniom i stawonogom u zwierząt domowych, dlatego jest szeroko stosowana w weterynarii[1]. Lek po raz pierwszy wprowadzono do stosowania u ludzi w 1981 r. Wykazano jego skuteczność przeciwko szerokiemu spektrum nicieni, takich jak Strongyloides sp., Trichuris trichiura, Enterobius vermcularis, Ascaris lumbricoides, haczykowate i Wuchereria bancrofti. Nie ma jednak wpływu na przywry wątrobowe i tasiemce[2].
